à la bouffe

We zijn in de States, dus de boodschap is: eten.

Bevinding van de dag:
Pretzels zijn GOOR. Alsof je in één teug een halve kilo zeezout achterover gooit. Kennelijk zijn de smaakpapillen van de gemiddelde New Yorker zodanig verdoofd, dat ze zulke overdosissen moeten consumeren om hun salt fix te krijgen.
Onbegrijpelijk dat er op letterlijk élke straathoek zo'n pipo die walgworsten staat te verkopen. 't Zal wel aan ons liggen.

Gelukkig zijn we 's avonds, om het goed te maken, met baas Tom en diens First Lady in een echt Belgisch restaurant gaan eten (met tweetalig Frans-Nederlandse menukaart! Alleen zeiden ze geen "goeiedagbonzjoer" bij het bestellen).
Hier hebben wij genoten van een matige stoofvleesschotel en matige mosselen met matige frieten, maar het was genoeg om onze heimwee ietwat te sussen. En als je je lippen aan een Duvel kunt zetten, is elke afstand overbrugbaar.

Verder zijn we erachter gekomen dat het best meevalt met die Amerikaanse zwaarlijvigheid. Af en toe een aangespoelde walvis, maar niet erger dan bij ons.
Of misschien zijn er op zondag gewoon geen bulldozers beschikbaar om de dikkerdjes uit hun huis te takelen.

Ons zal het in elk geval niet zo snel overkomen, want het kost hier allemaal handenvol geld. En we leggen kilometers te voet af.
Ik denk dat we kurkdroog afgetraind thuiskomen, uit the land of the fat.